SEFİL sıf. ve a. (ar. sefaletten).
1. Sefalet çeken; yoksul.
2. Küçümsenecek, hakir görülecek karakterdeki kimse için kullanılır; alçak: Her şeyi yapabilecek bir sefil.

♦ sıf. Görünümüyle sefaleti, yokluğu, yoksulluğu ya da bayağılığı çağrıştıran bir şey için kullanılır: Sefil bir oda. Sefil giysiler. Sefil bir yaşam.