SEFİH sıf. (ar. sefahat'ten sefih).
1. Sefahate düşkün, malını mülkünü bu yolda harcayan kimse için kullanılır
2. Sefahate, eğlenceye, gece hayatına düşkünlüğü gösteren şey için kullanılır: Sefih bir hayat.

—isi. huk. Malını ve parasını boş yere harcayan kişi. (Mecelle'ye göre, sefih kişi, hâkim tarafından hacir altına alınabilir.)