SEHERHİZ sıf. (ar. seher ve fara hiz'derı seher-hfz). Esk.
1. Sabah esen rüzgâr için kullanılır: “Bekler hübûb içün o seherhiz olan saba" (Tevfik Fikret).
2. Erken kalkan, erkenci: "Hersabah vakti, seher-hîz horoz neden öyle nâle ve feryâd eder bilir misin?" (Hüseyin Daniş).