SELİM sıf. (ar selametten selim). Esk.
1.
Doğru, kusursuz, eksiksiz; hastalıksız: "Sen anınçün fikre varma ol selim"
(Ah- medi, XIV. yy.).
2. Selim-ül-bal, selim -ül-kalb,
temiz yürekli, iyi niyetli. || Akl-ı selim -
AKLISELİM. II Zevk-i selim
ZEVK.
—Tip. Ağır sonuç doğurmayan; dokuncasız olan; iyicil
Kaynak: Büyük Larousse