SEMİ -m’i a. (ar. sem’). Esk.
1. işitme, ses duyma.
2. Kulak verme, dinleme.
3, Kulak: "Tekrir ederdi sem-i hayalimde bf-mesîl I Bir aks-i can-rübâ" (Tevfik Fikret).

—Esk. ruhbil. Sem-i mülevven, renkli işitme.

SEMİ sıf. (ar. semE). Esk.
1. iyi işiten, işitme duyusu kuvvetli olan.
2. İşitmeyle ilgili.

♦ a.
1. Tanrı'nın adlarından biri.
2. Semi-üd-dua, duayı işiten; Tanrı.