SERSEM sıf. ve a. (fars. ser ve sSm, hastalık; ser-sâm dan).
1. Zihni karışmış, bilinci ve algılaması zayıflamış kimse için kullanılır: Gürültüden sersem gibiydim.
2. Düşünmeden, dikkatsizce davranan kimse için kullanılır; aptal: Ne sersem çocuk, anahtarı yine içerde unutmuş. Sersem, önüne bak, bardaktan devireceksin.
3. (Bir kimseyi) sersem etmek, serseme çevirmek, serseme döndürmek, onu ne yapıp ettiğini bilemez duruma getirmek; sersemletmek. || Sersem sepet, sersem sepeiek, sersem seperek, sersemliği üzerindeyken: Erkenden kalkıyor, sersem sepet su getirmeye gidiyordu. || Uyku sersemi, uykudan henüz uyanmış, uykusunu, mahmurluğunu üzerinden atamamış kişi için kullanılır: Sabahın köründe uyku sersemi yola koyuldular.