SEYYAH a. (ar. seyahatten seyyah). Esk. Uzak yerleri gezip görmek için yolculuğa çıkan kimse; gezgin.

—Tasav. Bektaşi ve mevlevi tarikatlarında canlardan birine bir süre için gezi izni vermek. (Seyahat vermek de denir) [Bk. ansikl. böl.]

—ANSİKL. Bektaşi ve mevlevi tekkelerinde işlediği bir kabahat ya da suçtan dolayı cezalandırmak ya da görgüsünü artırmasını sağlamak amacıyla zaman zaman canlara gezme izni verilirdi. Bektaşi tekkelerinde bir canın eline ekmek verilmesi, mevlevilerde de ayakkabısının ters çevrilmesi ona seyyah verildiği anlamına gelirdi. Bu yollarla kendisine seyyah verildiğini anlayan derviş niyaz eder ve tekkeden ayrılır; başka hiçbir tekkeye de uğramaz, cezası bitince ya ayrıldığı tekkeye ya da bir başka tekkeye dönerdi. Mevlevilikte tekkeyle tümden ilişkisi kesilenler de olur ve bu uygulamaya "serü pay" denirdi.