SİHİR, -hri a. (ar. sifıı).
1., BÜYÜ'nün eşanlamlısı.
2. Gizemli etki, çekicilik, büyü: Müziğin sihrine kapılmak: Güzelliğin sihri.

—Esk.
1. Güzel konuşma, etkileme, şiir söyleyebilme gibi hüner, yetenek, sanat.
2. Sihr aferin, sihr-amiz, sihr-kâr, büyüleyici, büyüleyen. || Sihr-benan, üstün sanatçı, yazar. || Sihr-beyan, etkili ve düzgün anlatım. || Sihr-i helal, haram olmayan büyücülük. || Sihr-i kelam, söz büyüsü, sözdeki çarpıcı etki.

—Ed. Sihr-i halal, divan şiirinde bir dizenin sonundaki sözü hem bulunduğu yerde, hem sonraki dizenin başında anlam verecek biçimde kullanma sanatı; "Leblerin yad eyledi yarin lisan-ı hal İle/Kıldı bir şirin hikâyet gonce-i rengin eda" (Sevgilinin dudaklarını hal diliyle andı. Güzel renkli gonca hoş bir hikâye anlattıya da güzel renkli gonca hal diliyle hoş bir hikâye anlattı-) [Baki], Burada "lisanı hal ile" sözü iki dizenin anlamını da tamamlamaktadır. || Derin anlamlı, güzel söz:‘Devatım oldu çeh-i Babil ü sözüm efsun/ Füsunger-i kelamım arz kıldı sihr-i helal" (Divitimin hokkası Babil kuyusu, sözüm büyü oldu. Söz büyücüm elerin anlamlı güzel şeyler söyledi) [Hayali].

—Giz. bil. - BÜYÜ.

—Sey. oy. Beyaz sihir, sirkte ya da müzikholde, aslında bilinen nedenler (elçabukluğu, yanılsama oyunları, hileler vb.) sonucu meydana gelen bazı olağanüstü oyunları gerçekleştirme sanatı. (Bazen pembe sihir denir.)