SİNOD a (fr. synode; geç lat. synodus; yun. synodos, toplantı, meclis'ten). Din.
1. Kilise yaşamının her düzeyiyle (evrensel Kilise, eyalet Kilisesi, diocesis Kilisesi) ilgili sorunları incelemek üzere toplanan ve yeni yönelişlere yol açan meclis.
2. Eski hıristiyan metinlerinde, eyalet çerçevesinde ya da yerel kiliseler birliği konsili toplantısı.
3. Kutsal sinod, doğu Kiliselerinde, patriğe yardım eden ve onunla birlikte Kiliseler yönetiminin daimi organını oluşturan piskoposlar meclisi. (Rusya’da, Ekim devrimi’ne kadar, kutsal sinod Rus kilisesi’nin en yüksek organıydı.) [Bk. ansiki. böl. Tar.) || Diocesis sinodu, bir diocesiste rahipleri ve müminleri temsil eden ve piskoposun, bir yerel Kilisenin yaşamıyla ilgili sorunlar üzerinde görüşmek için topladığı danışma meclisi. (Sinod statülerini hazırlar) [Eşanl. DİOCESİS KONSİLİ ] || Piskoposlar sinodu, çoğunluğu piskopos konferansları tarafından seçilen piskoposlardan oluşan ve Katolik kilisesi’nin genel sorunlarını incelemek üzere papa tarafından iki ya da üç yılda bir toplantıya çağırılan danışma meclisi. (Bu kurum, Paulus VI tarafından 1967'de ihdas edildi.) || Protestan sinodları, reformcu Kiliselerin bölgesel ya da ulusal düzeyde müzakere ve karar alıcı temsili meclisleri. (Bu kurum, Kilise yönetiminin kolektif gerçekliğini dile getirir ve aynı zamanda hem yargıç, hem de hakem yetkisi kullanır.)

—Esk. Yun. Kültürel, ticari, dini amaçlarla yapılan her türlü toplantı. Hellenistik dönemde, Akhaia birliği ile Aitolia birliğinin federal meclisi.

—ANSİKL. Tar. Büyük Petro'nun 1721'de patrikliğin yerine kurduğu Kilise meclisi olan kutsal sinod, dokuz üyeden oluşuyor ve çarı temsil eden bir başsavcının gözetimi altında bulunuyordu. 1917’de lağvedilinceye kadar çok büyük bir otoriteye sahip oldu (patrikliğin yeniden kurulması).