SÜFLA sıf. (ar. esfe/'in dişi, süfla). Esk.
1. En aşağı, en alt: “...iki kısma ayrılan alnın kısmı süflâsı az çok fırlak bir yumru yapar" (Mehmet Tevfik).
2. Çok aşağılık, pek alçak: “Bazı ruhlarda, onun gibi süfla ve dar kalıplarda böyle kirli ve çılgın bir isyana mahkûm değil mi?" (Y. K. Karaosmanoğlu).