RACİL sıf, ve a. (ar. ricl'den racil). Esk.
1. Yaya.
2. Bilgisiz, bir şeyden nasibi olmayan: "Fakat haricen şan ve itibar kazanamayıp umur-ı politikanın husni tesviyesinde râcil kaldılar" (Cevdet Paşa, XIX. yy.).

—Ask. tar. İslam ordularında piyade erlerine verilen ad. (Ancak, savaşa bir hayvana binerek katılanlar da racil sayılır ve ganimetten piyade erleri kadar pay alırlardı.)