RADYATÖR a. (fr. radiateur; radiation, ışınımdan). Fiz.
1. Sıcak bir akışkandan ya da bir akışkanın yanmasından aldığı ısıyı özellikle ışıma yoluyla ileten ısıtıcı.
2. Elektrikli radyatör, ısı kaynağı bir rezistanstan oluşan ısıtma aygıtı.

—Oto. Motorun soğutma organı; motordan gelen sıcak su, içinden geçen hava akımına ısısını aktararak soğur. (Bk. ansikl. böl.) || Radyatör traversi, eski otomobillerde, radyatör ızgarasının altına yerleştirilen sac levha. || Havalandırma radyatörü, ısısını, oturma mahallini ısıtmaya yarayan bir hava akımına aktaran ve ana radyatör devresine paralel bağlanmış yardımcı radyatör. || Yağ radyatörü, optimal akışmazlığını korumak için, yağlama (ya da dolaşım) yağının sıcaklığını düşürmek amacıyla vites kutusunun (otomatik) ya da motorun yağ devresine monte edilen değiştirici radyatör.

—ANSİKL. Oto. Radyatör, bir “arı peteği” oluşturan, düşey ya da çapraz ve soğutma yüzeyini artırmak için kanatlarla donatılmış bir boru demetinden meydana gelir. Bu borular, bir boşaltma musluğu ile bir taşma ağzı içeren ve su kutuları ya da “toplayıcılar” denilen iki depoya kaynaklanmıştır Su, bu borular içinde dolaşırken, soğumayı hızlandırmak için radyatöre eklenmiş bir vantilatörün de yardımıyla ısısını hızla kaybeder. Esnek olarak monte edilen radyatör eski otomobillerdeki "ızgara”nın yerini tutan bir pancurla korunur. Eskiden bakırdan, sonra çelikten yapılan radyatörlerde gitgide hafif alaşımdan borular, kanatlar ve su kutuları kullanılmaktadır.