PROTEİN a. (fr. protĞine; yun. protos, birinciden). Biyokim.
1. Dar anlamda, aralarında peptit bağı ile birleşmiş aminli asitler topluluğundan oluşan makromolekül. (Hidrolizlenmeyle yalnız aminli asitleri verir. Aminli asitlerin protein içindeki zincirlenme düzeni proteinin fiziksel ve biyolojik özelliklerini belirler.) [Eşanl. HOLOPROTEİT.]
2. Geniş anlamda, PROTEİT’in eşanlamlısı.

—Birac. Protein-tanen bileşikleri, bira tortusunda bulunan ve tanen içeren proteinli maddeler.

—Biyokim. Protein bireşimi - PROTEOSENTEZ.

—Nörol. Beyin-omurilik sıvısında protein aşırılığı, beyin-omurilik sıvısında litrede 0,20-0,40 g arasında olan normal protein oranının artması. (Özellikle menenjitlerde ve poliradikülonevrit ya da plakalı skleroz gibi nedeni bilinmeyen bağışıklık eksikliği hastalıklarında, diyabet nöropatisinde ve bir urun omuriliğe baskı yapmasıyla beyin-omurilik sıvısının akışını önleyen bir engelin bulunması hallerinde görülür.)