ÖREN a.
1. Eski kent, yapı, vb. kalıntısı; harabe.
2. Ören gülü, yabangülü.

—Bot. Ören bitkisi, özellikle örenlerin üzerinde, evlerin, yolların ve genellikle insan bulunan yerlerin yakınında yetişen bitkiye ya da bitki topluluğuna denir, (insanın etkinliğinden doğan bazı artıkların içerdiği organik maddelerin ayrışması ve mineralleşmesi dolayısıyla toprakta bol miktarda amonyaklı ve nitrik azot bulunduğu için ören bitkileri çoğunlukla nötrofildir. Kireçli tozların fazlalığı da bunu kolaylaştırır.)

♦ sıf. Yıkıntılarla dolu: Ören yolu.