ÖZGÜ ilg. Bir kimseye, bir şeye, bir yere özgü, sadece o kimseye, o şeye ve o yere has, ona ait bir şey için kullanılır: Bir yazara özgü bir üslup. Bir bölgeye özgü yemekler. Bir kuşa özgü ses.

—Fels. Aristoteles’e göre bir şeyin ayırtedici özelliği. Yani, özgül olarak ona ilişkin olmak ve başka hiçbir şeye ilişkin olmamakla birlikte, o şeyin tanımıyla ortaya konulan özüne de bağlı olmayan özellik. (Örneğin gülmek, insana özgü bir özelliktir; çünkü insan, gülmekle tanımlanmaz [çünkü insan akıllı bir hayvandır] ama gene de gülmek yalnızca ona aittir.)