ÖZLEMEK g. f.
1. Bir kimseyi, bir şeyi, bir yeri özlemek, onun yokluğunu, yitip gitmesini üzücü bir boşluk olarak duymak; onu görmeyi, ona kavuşmayı istemek, göreceği gelmek: Ölen bir arkadaşını özlemek. Yokluğunuzda sizi çok özleyeceğiz. Çocuklarını çok özlemişti. Evini özlemek. İstanbul'u özlemek.
2. Bir şeyi özlemek, onu istemek, ona gereksinim duymak: Barış dolu bir dünyayı özlemek. Baharı özlemek.

♦ özlenilmek gçz. f. Özlenmek.

♦ özlenmek gçz.f. Özlemek eylemine konu olmak.

♦ özletmek ettirg. f.
1. Bir kimseye bir şeyi, bir yeri özletmek, o kimsenin onu özlemesine yol açmak: Bu güç günler bana çocukluğumun başıboş günlerini özletiyor.
2. Bir kimseye kendisini özletmek, özlenmesine, aranmasına yol açmak: Neredesin, özlettin kendini.