NAHİB a. (ar. nahb'dan, nahib). Esk.
1. Yüksek sesle, hıçkararak ağlama.
2. Ölüm, ecel.

NAHİB sıf. (ar. nahab, çekingen’den nahib). Esk. Korkak, ürkek, ödlek.

NAHİB sıf. (ar. nehb'den, nahib). Esk. Bir mal üstüne üşüşen ya da ele geçirdiğini alıp kaçan; çapulcu.