NECL a. (ar. neci). Esk.
1. Oğul, erkek evlat: "Âmid o şehr-i nûr öğünsün ilele- bed i FazI ü faziletiyle bu necl-i bülen- dinin" (Y. K. Beyatlı).
2. Kuşak, nesil, soy.

—Tar. Necl-i celil-i hümayun, OsmanlI devletinde işbaşındaki padişahın oğlunu ötekilerden ayırmak için kullanılan unvan. (Tanzimat'tan sonra şehzadelerin sayısı kimi önceki padişahların, kimi veliahtların, kimi de tahtta oturan hükümdarın oğulları olmak üzere giderek artınca, sonuncuları tanımlamak amacıyla bu unvan kullanıldı.)