MAHFİL a. (ar. mahfil). Esk.
1. Toplanılacak yer, toplantı yeri.
2. Toplanmış kimseler, meclis.
3. Mahfil-i âli, mahfil-i şerif, Tanrı katı, Tanrı huzuru. || Mahfil-i kaza, adalet meydanı. || Mahfil-i şeriat, İstanbul'un fethinden sonra Fatih'in kurduğu mahkeme.

—Mim. Camilerde ahşap ya da taş parmaklıklarla ayrılmış yüksekçe bölüm. (Hükümdarlar için yapılanlara hünkâr mahfili ya da mahfili hünkâr, müezzinler için yapılanlaraysa müezzin mahfili denir.)