MAHREM sıf. (ar. haram'dan mahrem).
1. Gizli tutulan, başkalarına açıklanmayan bir şey için kullanılır; gizli: Mahrem konulara girmemek.
2. Dinsel kurallara göre yakın akraba olduğu için nikâh düşmeyen, bu nedenle eve rahatça girip çıkabilen erkek için kullanılırdı. (Karşt. NAMAHREM.) [Bk. ansikl. böl.]
3. Esk. Dinsel kurallara göre yasak olan, haram sayılan şey için kullanılır.

—Esk. Mahremi esrar, sırları saklayan, sırdaş: "... hülyalarına mahrem-i esrar olabilirler" (H. C. Yalçın). ]| Mahrem-i raz, kendisine sır verilen; Tanrı'nın sırrına aşina olmaya başlayan kimse; veli.

♦ a. Sırdaş.

—ANSİKL. İSİ. Kuran'ın bir ayetinde (IV, 23) mahrem sayılan, dolayısıyla kendileriyle evlenilmesi yasaklanan akrabalar için şöyle denilir: “size şunlarla evlenmeniz haram kılındı: analarınız, kızlarınız, kız kardeşleriniz, halalarınız, teyzeleriniz, erkek kareleş kızları, kız kardeş kızları (yeğenler), sizi emziren analarınız (süt anne), süt kardeşleriniz, karılarınızın anaları, birleştiğiniz karılarınızdan olup evlerinizde bulunan üvey kızlarınız, eğer (nikâhlanmakla birlikte) henüz yeni karınızla birleşmedinizse (bundan vazgeçerek kızlarıyla evlenmenizde) sizin için bir sakınca yoktur, kendi sulbünüzden gelen oğullarınızın karıları, iki kız kardeşi bir arada nikahlamanız..."
Sayılanlar dışında kalan akrabalar mahrem sayılmazlar; dolayısıyla onlar arasında evlilik caiz olmakla birlikte, Hz. Muhammet'in bir hadisinde yakın akrabalar arasındaki evliliğin sağlığa zararlı olabileceği açıkça belirtilir.