MAHVETMEK g. f. (mahıv etmek > mahvetmek).
1. Bir kimseyi mahvetmek, o kimsenin varlığını ortadan kaldırmak, yok olmasına ya da büyük zarara, yıkıma uğramasına yol açmak: Savaşlar milyonlarca insanı mahvetti. Kumar tutkusu onu mahvetti.
2. Bir şeyi mahvetmek, onu yok etmek ya da bozmak, işe yaramaz duruma getirmek: Çirkin yapılaşma Boğaz'i mahvetti. Şiddetli yağmurlar tüm yolları mahvetti.
3. Bir kimseyi, bir topluluğu mahvetmek, onu çöküntüye uğratmak, çökertmek: Çocuğunun acısı onu mahvetti. Zamlar dar gelirli vatandaşı mahvetti.
4. Bir emeği, bir çabayı mahvetmek, onun boşa gitmesine, heba olmasına yol açmak: Tarlayı sel basmış, bütün çalışmalarımızı mahvetmişti.