MAKDUH sıf. (ar. kadh'tan makduh). Esk.
1. Beğenilmeyen, ayıplanan.
2. Makduh olmak, beğenilmemek, ayıplanmak: "...bilhassa Mandeville'in haddizatında makduh olmayan arzu ve zevkleri seyyiat tesmiye etenesine itraz ediyor idi" (Ahmet Muammer ye Şükrü Kaya).