MAKTA a. (ar. maktar). Esk.
1. Üzerinde kesim yapılan alan.
2. Bir şeyin kesildiği yer, kesim noktası.
3. Kesit.

—Doğramac. Makta-ı arzani, BAŞKESİT'in eşanlamlısı.

—Ed. Kaside ve gazelin son beytine verilen ad. (Gazelde mahlas' bu beyitte ya da hüsn-i makta beytinde yer alır.) || Hüsn-i makta, makta beytinden önceki beyit (Maktadan daha güzel olmasına özen gösterilirdi.)

—Esk. mat. KESİT in eşanlamlısı. || Maktayı arzi, enine kesit. || Makta yı tutam, boyuna kesit.

—Hat. Hattatlıkta, kamış kalemin ağzını düzeltmekte kullanılan alet. (Kemik, fildişi, bağa ve sedeften yapılan makta, yaklaşık 2-3 cm eninde, 2-3 mm kalınlığında, 10-20 cm boyundadır. Üzerinde kamış kalemin çapı büyüklüğünde açılmış bir yuva [kalem yuvası ya da kalem yatağı vardır. Kalemin ucu bu yuvaya yerleştirilerek düzeltilir ve bu işleme de kalemi maktaya vermek denir.)

MAKTA (EL-), Batı Cezayir’de bataklık bölge, Habra ve Sig ırmaklarının ağzından oluşur.

—Tar. Haziran ve aralık 1835’te Makta geçitlerinde, Abdülkadir komutasındaki Deyralar’la Oran’daki fransız birlikleri arasında şiddetli çatışmalar oldu.