MEBDE a. (ar. becF'den mebde). Esk.
1. Başlangıç, ilk, evvel.
2. İlk unsur, ilke, prensip.
3. Kaynak, kök.
4. Bilgilerin ya da bilimin ilk kısmı.
5. Mebde ü maad, gelinen ve gidilecek olan yer, insanın doğumu ve ölümü. || Mebde i aşk, ilk örnek.

—Esk. coğ. Mebde-i arz, enlemi belirtmek için başlangıç olarak alınan ve Yerküre'yi iki eşit parçaya ayıran paralel dairesi (ekvator dairesi). || Mebde-i tul, boylamı belirtmek için başlangıç olarak alınan meridyen dairesi (Greenvvich meridyeni).

—Esk. fels. Mebde-i tezat, karşıtlık ilkesi.

—Esk. gökbil. Mebde-i metali, ilk gök meridyeni, itidaleyn dairesi. || Mebde-i meyi, ekvator üstünde güneşin geçtiği daire. || Mebde-i semt, Azimut, güney açısı.

—Tasav. Tanrı gerçeğine ulaşmak için bir salikin harekete geçtiği başlangıç noktası. (MAAD)