MECNUN sıf. (ar. mecnun). Esk.
1. Çıldırmış, deli: "Mecnun dahi yetim hükmündedir" (Mecelle-i ahkâmı adliye' den).
2. Âşık, delice seven.
3. Mecnun olmak, delirmek, çıldırmak, birine sevdalanmak, delice tutulmak.

—isi. huk. Akıl hastası. || Mecnun-u gayri mutbik, zaman zaman akıl hastalığına yakalanan kişi. |l Mecnun-u mutbik, sürekli akıl hastası olan kişi.