MEHTER a. (fars. mih ve -fer’den mih- ter, çok büyük, en büyük'ten).
1. Yeniçerililik döneminde mehterhane denilen mızıka takımı ve bu takımda görevli olan kimse.
2. Çadırlara ya da binek ve yük hayvanlarına bakmakla görevli kimse. (MEHTERAN.)
3. Babıâli çavuşu ya da kavası.
4. Rütbe, nişan ya da memuriyet alanların evine giderek müjdeyi veren kimse.
5. Yüksek rütbeli hizmetkâr.
6. Hicaz'a surre çıkarıldığında mahallelerde dolaşıp kapı önlerinde darbuka çalarak halktan para toplayan kimse.
7. Mehter yürüyüşü, mehter takımının, bir yerden başka yere giderken, sağa sola salınarak ileriye iki adım attıktan sonra geriye bir adım atarak yürüyüşü; bir gelişme sürecindeki yavaşlığı vurgulamak için kullanılır.

—Müz. Mehter marşı, 1826’da kapatıldıktan sonra 1914’te yeniden kurulan Mehterhane için, geleneksel makamlarla teksesli olarak bestelenmiş marş. || Mehter müziği, Mehterhane'nin icra ettiği askeri müzik. (Bk. ansikl. böl. Müz.) || Mehter takımı, mehter müziği yapmak üzere oluşturulmuş müzikçiler topluluğu. (MEHTERHANE.)

—Ansİkl. Müz. Mehter müziği, klasik türk müziği makamlarının ve usullerinin kullanıldığı teksesli bir müzikti. Ahlati ve cen- giharbi gibi kendine özgü usulleri de vardı. Başlıca formlar mehter peşrevi, mehter sazsemaisi, cengiharbi, murabba, türkü, kalenderi, raksiye vb. idi. Mehter müziği bestecileri, yarattıkları melodilerin, osmanlı ordusuna cesaret aşılayıcı, düşman ordusunaysa korku verici olmasına dikkat ederlerdi. Osmanlı ordusunun, XVII. yy.'da Orta Avrupa’ya değin ilerlemesi sonucu, mehter müziğinin birçok öğesi sivil ve askeri Avrupa müziğine girmiştir. Kimi XIX. yy. Batı bestecileri, mehter müziğinden esinlendikleri yapıtları ya da bölümleri, "alla turca" (“türk tarzında”) diye adlandırmışlardır.