MENSUH sıf. (ar. nesri 'ten mensütj). Esk. Hükümsüz bırakılmış, geçersiz kılınmış: "...bir hükmü bildirdikten sonra ona münafi bir hüküm eylemek şâni İlâhide zuhûra gelmiştir ki kelâmı İlâhide nâsih ve mensûh vâki olmuştur' (Cevdet Paşa, XIX. yy).