MERHAMET, -ti a. (ar. rahm'dan merhamet).
1. İnsanı, başkalarının içinde bulunduğu kötü durumdan üzüntü duymaya, hatta bir suçluyu bağışlamaya iten duygu; acıma: Ona karşı merhametle karışık bir sevgi duyuyor. Merhamet dilemek.
2. Merhamet etmek, şu ya da bu nedenle bir kimseye acımak. || Merhamete gelmek, acıma duygusuyla dolmak, acıma duygusu kabarmak: Onun yüzüne bakınca merhamete gelir, söyleyeceklerinden vazgeçerdi.

—Esk. Merhamet-bahş, acıyan, merhamet eden. || Merhamet-güster, merhamet -perver, merhamet-şiar, merhametli, esirgeyici.