MEŞBU sıf. (ar. /şbâ"dan meşbCT). Esk.
1. Doymuş, tok.
2. Dolu, dolmuş: ".. Amerikalılar başka fikirlerle meşbu geldikleri halde dönüşlerinde hüsn-i şehadetten nefislerini men edemediler" (Y. K. Beyat- lı).
3. Meşbu olmak, doymak, dolmak: "... saadet ruhun sükûnet ve feragatle meşbu olmasıdır" (Ahmet Hidayet).

—Esk. kim. DOYMUŞ'un eşanlamlısı