MEYANE a. (fars. mi- yâne). Esk.
1. Orta, vasat.
2. Ara, iki şeyin ortası.
3. Gerdanlığın ortasındaki inci.
4. Kıvam.
5. Ortaya serilen halı.
6. Meyanesi gelmek, sözkonusu helva vb. ise kıvamını bulmak.

—Kur. tar. Yeniçerilikte cemaatten küçük, bölükten büyük askeri birime verilen ad. || Meyane kâtipleri, yeniçerilikte ortaların yazmanları. || Meyane tığı, okların temizlemesine yarayan keski demiri.