MINTIKA a. (ar. m/nf/ja, mıntaka). Esk.
1. Bölge.
2. Bele bağlanan kuşak, kemer.
3. Mıntıka-yı memnua, yasak bölge. || Tehlikeli mıntıka, tehlikeli bölge.

—Ask. Mıntıka ateşi, araziyi tırmık biçiminde, azalan ve artan darbelerle döverek uygulanan topçu ateşi.

—Esk. biyol. Bölge, kısım.

—Esk. bot. Mıntıkat-ül-kurs, çiçeğin küçük yaprağı.

—Esk. coğ. Mıntıka-yı bâride, kutup kuşağı. || Mıntıka-yı hârre, ekvator bölgesi, ısı kuşak. || Mıntıka-yı kürre, küre kuşağı. || Mıntıka-yı mutedile, ortakuşak, ılıman bölge.

—Esk. gökbil. Mıntıka-yı büruc, on iki burcun bulunduğu tutulma dairesi.

—Esk. mat. Bölge, kuşak.

—ida. Mıntıkalara ayırma, bir kenti ya da mahalleyi, parçalara ayırarak sorumlu birinin denetimi altına verme esasına dayanan polis güvenlik ve gözetim yönetimi.