MİHMAN a. (fars. mihmân). İsk.
1. Konuk, misafir: "Gayri zâhir bir münâsib mihmân lâzım" (Nedim XVIII. yy.).
2. Mihman olmak, misafir, konuk olmak: ' 'Çokdan ey sâkî gelip sinemde mihmân olmadın" (Nedim, XVIII. yy.).
3. Mihman-perver, mihman-dest, mihman -nüvar, konuksever. || Mihman-seray, mihman-hane - MİHMANHANE.

—Tasav. Mihman evi, bazı tekkelerde, özellikle bektaşi tekkelerinde konukların ağırlanmasına ayrılan bölüm. (Bektaşi tekkelerinde dede, taç giymeden önce bir süre burada hizmet görürdü. Mihman evinde, tarikattan olsun olmasın tüm konuklar ağırlanırdı.)