MUCEB sıf. (ar. icâb'dan müceb). Esk. Gereken, gerekmiş.

♦ a.
1. Bir söz ya da emrin doğurduğu sonuç, netice.
2. Bir memurun kendisine sunulan evraka onaylama amacıyla attığı paraf.

—isi. huk. Muceb-i akit, sözleşmenin gerektirdiği şey. || Muceb-i cinayet, cinayetin hükmü, gerektirdiği şey. (Kısas, diyet vb.)