MUĞBER sıf. (ar. iğbar'dan muğber).
1. Dargın, küskün, gücenmiş.
2. Bir kimseye muğber olmak, ona darılmak, gücenmek.
—Esk. Tozlu, tozlanmış. || Muğber-Cılhatır, hatırı kalmış, gücenik: "Resuli Ekrem onların bu cevablarından muğber-Cılhatır oldu" (Cevdet Paşa, XIX. yy.).
Kaynak: Büyük Larousse