MUHAL, -li sıf. (ar. bavi'den mubât). Esk.
1. Olanaksız, mümkün olmayan; boş, saçma: cereyan-ı efkârımızın ne gibi neticelere vâsıl olabileceğinin evvelce tayini muhal gibidir" (Baha Tevfik).
2. Muhal olmak, olanaksız olmak, mümkün olmamak, gerçekleşmemek: "Muhal ola anı bulma yetürmeyince sen seni" (Eşrefoğ- lu Rumi, XV. yy).
3. Muhale talik, olmaza bağlı; boşa, saçmaya dayalı.

—Esk. fels. Anlaşılması olanaksız, anlam sız.

—isi. huk. Muhalün aleyh, kendi üzerine havaleyi kabul eden, havale edenin bor cunu ödemeyi üstlenen kişi. || Muhalür bih, havale edilen şey. (Havale edenir zimmetindeki borçtan meydana gelir.) | Muhalün leh, havale edende alacağı olan havaleyi alan kişi.