MUHİP, -bbi sıf. (ar. ibtlâb’dan muhibb). Esk.
1. Dostlukla bağlı olan, sevgili, değerli: "Ve muhibb karilerime bir kere daha tekrar etmek..." (Baha Tevfik).
2. Taraftar, sempatizan.
—Esk. coğ. Muhibb-ül-kils, kireççil. || Muhibb-ül-milh, tuzcul. || Muhibb-ül -yübuse, kurakçıl. || Muhibb-ür-rutubet, nemcil.
Kaynak: Büyük Larousse
