MUHİT, -ti a. (ar muhit)
1. insanın içinden çıktığı toplumsal, kültürel çevre ya da uzun süre aralarında yaşadığı kişiler topluluğu: İnsan yabancı bir muhitte rahat edemiyor. Muhitinin baskısına dayanamayıp kaçtı. Muhitine uymak.
2. Bir tamlayanla, çoğunlukla, aynı toplumsal yapıda olan insanların yaşadığı çevre: Zengin muhiti. Gecekondu muhiti. Köy muhiti.
3. Yöre, çevre: Bu muhiti karış karış bilirim. Trakya muhitinde onu bir daha gören olmadı.
4. Benzer etkinlikler içinde olan ve benzer toplumsal konumlarıyla birbirleriyle ilişkide bulunan insanlar topluluğu: Politika muhiti. Sanat ve edebiyat muhiti.
5. Muhit yapmak, edinmek, çevresinde ilişki kurduğu kimselerin sayısını artırarak yeni eşler, dostlar edinmek: Kısa sûrede iyi bir muhit yapmıştı kasabada.

♦ sıf. Esk.
1. Çevreleyen, kuşatan.
2. Kapsayan, içine alan.
3. Allah'ın sıfatlarından biri.
4. Muhit-ül-maarif, bilgileri kapsayan; ansiklopedi.

—Esk. bot. Kılıf, zarf.

—Esk. coğ. Dünya'nın çevresi.

—Esk. geom. Muhit-i daire, çember, daire çevresi.