MUKİM sıf. (ar. /kamet len mukim). Esk. Bir yerde oturan, ikamet eden: "Gitti!...Daha bunda ben mukîmim" (A. H. Tarhan).

—ANSİKL. isi. Mukim, dinsel yönden yolcular için tanınan sefer (yolculuk) hükümlerinden yararlanamaz. Tüm ibadetlerini olağan kurallar uyarınca yerine getirmek zorundadır. Kendi yerleşim bölgesi olmasa bile bir yerde on beş gün ya da daha fazla kalmaya niyet eden kişi mukim sayılır.