MUTABIK, -kı sıf. (ar. mutabakattan mutabık). Esk.
1. Birbirine uyan, aralarında anlaşmazlık olmayan.
2. Uygun: "Her ne ferman kim kılarsa hak rızasına mutabıkdır" (Fuzuli, XVI. yy.).
3. Mutabık kalmak, uyuşmak, anlaşmak, anlaşmaya varmak. || Mutabık olmak, aralarında anlaşmazlık bulunmamak, uyuşmak, anlaşmak.