MUVAFAKAT, -ti a. (ar. vefk ’ten muvafakat). Esk.
1. Razı olma, rıza gösterme, kabul etme.
2. Uyma, uygun gelme, uygunluk.
3. Muvafakat etmek, izin vermek, müsaade etmek, uymak.
4. Muvafakat-ı tarafeyn, iki tarafın razı olması.

—Esk. mat. Uygunluk.