MÜBALAĞA a. (ar mübalağa).
1. Bir şeyi gereğinden ya da olduğundan büyük gösterme: abartma, abartı.
2. Esk. Bir işte fazla ileri gitme.
3. Mübalağa etmek, önemsiz bir şeyi büyütmek, abartmak.

—Ed. ABARTMA’nın eşanlamlısı.

—Esk. dilbilg. Mübalağa ile ismi fail, “en", "pek" anlamıyla ve "fa'â!" kalıbıyla oluşan sözcük.

♦ sıf. Esk. Aşırı, fazla, çok sayıda: Cepheye mübalağa asker gönderilmişti.