MÜBAYENET, -ti a. (ar. beyn'den mü- bâyenet). Esk.
1. Ayrılık, ayrı olma: "... müsavi tuttuğumuz kişverlerin arasındaki mübâyenet, güllere gark olmuş bir nevbahar ile nur deryası içinde kalmış bir şehr-âyin arasında olan farkı andırır" (Ebüzziya Tevfik, XIX. yy.).
2. Uyuşmazlık, zıtlık: Mübayeneti efkâr (düşünce uyuşmazlığı).