MÜBDİ sıf. (ar. ibdâe'dan mübdic). Esk.
1. Yeni bir şey bulan, icat eden: "Ebedi yalnız bir şiir vardır: tabiat... ve yalnız bir şâir vardır ki her zamanın şâiridir: mübdi -i tabiat..." (Cenap Şahabettin).
2. Dinde Peygamberden sonra ortaya çıkan yenilikleri benimseyen.