MÜFRET sıf. (ar. ifrad'dan müfred).
1. Tek, yalnız.
2. Birleşik olmayan, basit.

—Ed. Divan edebiyatında başka bir şiirin içinde yer almayan, dizeleri birbiriyle uyaklı olmayan beyit. (Divanların sonunda "müfredat” diye adlandırılan bölümde derlenirdi.)

—Esk. dilbilg. Tekil, teklik.