MÜLK, -kü a. (ar. söze.).
1. Taşınmaz mal (mal sözcüğüyle güçlendirilebilir): Birikmiş parasıyla birkaç parça mülk edindi. Babadan kalma mülklerinin geliriyle yaşamak. Bütün malını mülkünü satmak.
2. Bir devletin egemenliğinde bulunan toprakların tümü; devletin kendisi: Adalet mülkün temelidir.

—Fels. Mülk sahibi, Proudhon’a göre, bir mala sahip olan ve onu bir başkasına işlettirerek onun sağladığı üretimle geçinen kişi. (Bk. ansikl. böl.)

—İsi. huk. Mülk arazi - ARAZİ.

—Kur. tar. Mülk tımar, OsmanlIlarda tımarın bir türü. (Malikâne tımarı da denir.) [Bk. ansikl. böl.]

—ANSİKL. Fels. Proudhon şöyle yazar: "Bir tarlayı ele geçiren ve 'Bu tarla benimdir’ diyen kişi, tüm öteki insanlar da kendisi gibi sahip çıkma yeteneğini taşıdıkları sürece haksız olmayacaktır; bu kişi başka bir yere yerleşmek üzere bu tarlayı bir eşdeğerle değiştirdiği zaman da haksız olmayacaktır. Ancak kendi yerine bir başkasını koyarak ona, 'Ben dinlenirken sen benim hesabıma çalış' derse, işte o zaman haksız, topluluk dışı, eşitliğe aykırı bir duruma gelecek, yani bir mülk sahibi olacaktır" (Mülkiyet nedir? [ûu'estce que la propriötö?], 5).

—Kur tar. Bu tür tımar sahipleri sefere katılmasalar bile görevlerinden alınmazlar, buna karşılık bir yıllık gelirleri tutarında devlete tazminat »derlerdi. Tazminat, mevkufatçılar tarafından tahsil edilirdi. Mülk tımar sahipleri ölünce, tımarları herhangi bir koşul aranmaksızın oğullarına verilirdi. Oğulları olmayanların tımarı ise mirasçılarına geçerdi. Ancak, bu tür tımarlar yalnızca Anadolu’da idi ve sayıları da çok azdı.