MÜMANAAT a. (ar.
mümâna'af). Esk.
1. Engelleme, karşı koyma.
2.
Mümanaat etmek, göstermek, karşı koymak, engellemek:
"Geri dönmek niyetinde değiller, size mümânaat etseler gerektir" (Cevdet Paşa, XIX. yy.).
3.
Mümanaata uğramak, bir engelle, karşı koymayla karşılaşmak:
"Açıldıkça, genişlemek istedikçe mümanaata uğruyordu" (Ahmet Rasim).
Kaynak: Büyük Larousse