MÜNASİP sıf. (ar. münâsib).
1. Beklentilere, isteklere uyan, onları karşılayan şey ya da kimse için kullanılır: Kendileri için münasip bir yerde ev arıyor. O, bu görev için münasiptir.
2. Uygun, yakışır, layık: Kendisine münasip bir eş bulamadı.
3. Münasip bulmak, görmek, yerinde bulmak, uygun görmek. || Münasip düşmek, uymak, uygun gelmek.