MÜNŞERİH sıf. (ar. mûnşerih). Esk.
1. Keder ve tasadan uzak, sevinçli.
2. Mûnşerih olmak, neşelenmek, tasadan uzak olmak: "Bu temâşadan mütelezzi ve mûnşerih olmaktan ziyade mütehayyir halkın arasında ağır ağır geçerdi" (H. Z. Uşaklıgil).
3. Münşerih-ül-bal, gönlü neşeli.