MÜPTELA sıf. (ar. mübtelâ).
1. Bir şeye müptela, bir şey müptelası, kötü bir şeyi alışkanlık edinip, ona düşkün, tutkun kimse için kullanılır: Kumara, içkiye müptela. Kumar, içki müptelası.
2. Bir hastalığa, bir derde müptela, bir hastalığa yakalanmış ya da bir şeye hastalık ölçüsünde düşkünlük gösteren: "Şüpheye gelmez bir mana ve üsluba sokmak illetine müptelâ..." (R. Halit).
3. Esk. Âşık, tutkun. "Geldi ne sen gibi dehre dilrübâ / Gördü ne ben gibi dünyâ mübtelâ " (Nabi, XVII. yy.).
4. Müptela etmek, bir şeye alıştırmak, düşkün, tutkun bir duruma getirmek. || Müptela olmak, kötü bir şeye tutulmak, tutkun duruma düşmek.