MÜSMİR, sıf. (ar. müsmir, dişi, müsmire). Esk.
1. Yararlı, verimli: ‘‘Kendimize yirmi beş, otuz sene geriden bakanlara ne sus demeği meşru görürüz ve ne de bizim gibi söyle demeği müsmir" (Cenap Şahabettin).
2. Etkili, sonuç veren: ”... hayır hususunda son derece müsmir bir azim ve irade mahsulüdür" (H. C. Yalçın).
3. Müsmir olmak, yararlı olmak; etkili olmak: "... bütün kuvvetini saıi ettiyse de müsmir olamadı..." (F. Köprülü).

—Esk. bot. Meyve veren ağaç için kullanılır: Eşcarı müsmir (meyveli ağaç). Eşcarı gayri müsmire (meyvesiz ağaç).